Uwielbiam gry logiczne i strategiczne. Lubię także gry planszowe. Jednak od najwcześniejszych lat lubiłem układać puzzle. Układałem je na milion sposobów i do tej pory sprawiają mi wiele radości oraz dają chwilę wytchnienia. Dziś nie muszę martwić się już zakupem kolejnych opakowań. Dzięki komputerowi i dostępowi do sieci mogę grać w gry puzzle kiedy tylko zechcę i dostosowywać ich poziom do swoich rosnących umiejętności. Gry puzzle dają mi duże poczucie tworzenia. Wiem, że układając je mogę czegoś dokonać, coś stworzyć. Dzięki nim ćwiczę swoją koncentrację oraz cierpliwość. Jest to niezwykle ważne, żeby w życiu do czegoś dojść.

Rodzice często mi powtarzają, że muszę być cierpliwy, ale nikt nie jest w stanie mnie tego nauczyć lepiej niż gra puzzle. Dzięki niej rozwijam swoje umiejętności myślenia logicznego. Przecież puzzle to elementy składające się na większy obrazek. Muszę je odpowiednio dopasować. Zrozumieć zależności pomiędzy wybranymi fragmentami. Dostrzec, który z nich jest zależny od następnego i tak w kółko. Ponadto w grze puzzle istotnym elementem jest rozwój wyobraźni oraz pamięci przestrzennej, aby dokładnie umiejscowić fragmenty układanki na planszy, gdyż każdy ma ściśle określone miejsce w wąskiej przestrzeni monitora komputerowego. Niezwykle kluczowe zadanie ma moja pamięć. Przecież gra puzzle nie jest tym samym, co składanie puzzli z kartonika. Na samym początku mam niewiele czasu na zapamiętanie obrazka, jego rozkładu, a następnie muszę przystąpić do działania – ułożenia całości z rozsypanych fragmentów. Nie jest to zadanie tak łatwe, jakby mogło się wydawać na początku. Wielu ludzi uważa, że puzzle są przez to dobre dla małych dzieci, ale nawet moi rodzice lubią je od czasu do czasu ułożyć. Muszę przyznać, że gra puzzle nauczyła mnie cierpliwości, rozwinęła moje myślenie logiczne oraz przyczynowo – skutkowe. Przyczyniła się do rozwoju mojej wyobraźni przestrzennej, spostrzegawczości i koncentracji uwagi. Nauczyła porównywania, odnajdywania różnic i zależności pomiędzy mniejszymi fragmentami.